Na aankomst op het enagrootste vliegveld van de U.K. - t.w. Londen-Gatwick - zoals in de folder geadviseerd en beschreven met de Gatwick-express naar Londen gereisd. De verdere dag met mijn zoon in Londen verbleven, omdat ons hotel op het andere eindpunt van de metrolijn liggende vliegveld Londen-Heathrow was geboekt. Onduidelijk in de beschrijving welke terminal we eigenlijk moesten hebben. We hadden de keuze uit drie opties: a) terminal 1,2 en 3, b) terminal 4 en nog verder verwijderd met de Underground c) terminal 5. De metro reed die dag feitelijk niet verder dan Barton. Na een urenlange bustrip richting Heathrow airport, bleek dat de bus toch niet naar de eindbestemming zou rijden. Via tal van omwegen, hoog voorin een originele rode dubbeldekker, uiteindelijk toch bij terminal 1, 2 en 3 geraakt, alwaar we met de HOTEL-shuttle nog bijna een half uur over de uitgestrekte luchthaven vervoerd werden naar ons verblijf dit weekend: de Premier Inn Hotel. Ondanks het advies een vrij-reizen kaart voor de metro voor dit weekend te bekostigen (a 15 pond p/p) mochten we voor dit ritje eveneens 8 pond (extra) met z'n tweeën neertellen. Op een kleine honderd meter van de drukbezochte landingsbaan was het hotel gelegen. Prima kamers met twee tweepersoonsbedden en de dag erop een typisch Engels ontbijt met veel gebakken spek, ei, tomaten en ham.



Op de dag van de wedstrijd ( Chelsea - Everton ) die om 4 uur lokale tijd gespeeld zou worden, vertrokken we ruim op tijd, vanwege de strubbelingen met het openbaar vervoer de dag ervoor. Eerst wederom 8 pond neergeteld per persoon voor een ticket met de Hotel-shuttle naar de terminal, vanwaar de metro ons een dertig kilometer verder tot Barton Station bracht. Daar weer gedwongen overgestapt, ruim een uurtje sight-seeing met wederom een dubbeldekbus tot Earl Court, voordat we gebruik konden maken van het werkzame metro-systeem richting Chelsea. Ruim op tijd voor de wedstrijd genoten van de enorme supportersschare die de met 2 - 1 gewonnen Europese finale in de Amsterdamse Arena ( tegen een ontegenzeggelijk beter Benfica ) nog vers in het geheugen had.



Na een drankje in een niet geheel onpartijdige nabijgelegen pub ( only voor HOME-FANS ) genuttigd te hebben, zochten we ons aanbevolen loket ( Under the bridge ) voor de twee felbegeerde stadiontickets. Groot was onze teleurstelling toen wij bemerkten dat het loket pas om 2 uur plaatselijke tijd zou worden geopend. In de enorme CHELSEA-winkel ( in het stadion ) onze ogen uitgekeken naar de Engelse, speciaal voor Chelsea ontwikkelde, merchandise. Om twee uur konden de kaartjes daadwerkelijk worden geïnd en werden we door een senior-steward, met een typisch Engelse humor doorspekte stem gewaarschuwd en geadviseerd ( They will pay you, but they will heart you first ) de naderende ambulances voldoende ruimte te geven om te passeren.



De tickets lagen keurig in een enveloppe bij het ticket-bureau en, na wat omzwervingen rondom het imposante stadion van Chelsea Stamford Bridge, mochten we op onze stoeltjes - op ca. één meter van de cornervlag ( in het vak van de harde kern van deze roemruchte club ) plaatsnemen. Aangezien zowel mijn zoon als ik ruim twee meter lang zijn, waren we blij dat we regelmatig konden staan om de onvergetelijke ogenblikken voor en tijdens de wedstrijd te aanschouwen. Onuitwisbare indrukken heeft de vaste supportersschare van Chelsea op ons twee gemaakt met de vele liederen die al voor de wedstrijd werden ingezet. " We know what we are " schalde regelmatig over de tribunes en het aanzwellende repeterende Chelsea, Chelsea, Chelsea overdonderde de spreekkoren van de in de hoek van het stadion weggedrukte zwaarbewaakte Everton-bezoekers.



Na de met 2-1 gewonnen wedstrijd barstte het feest los en bleef het stadion nog zeker een uur lang tot de nok gevuld om alle plichtplegingen mbt de gewonnen wedstrijd tegen Everton, het behalen van de Champions-league en het winnen van de Europese beker te vieren. Een indrukwekkende bedank-speech van Frank Lampard tot besluit, maakte dat het uitzinnige publiek spontaan luid brullend het ene na het andere clublied inzette. Tussentijds mochten de spelerskinderen met felgekleurde ballen het veld betreden en werd één van de allerkleinsten gefilmd op het moment dat hij zijn bal in het doel schopte, zich omdraaide en realiseerde dat hij - ten overstaan van zoveel publiek - met de armen in de lucht moest tonen dat hij had gescoord. Een paar dagen later zag ik dit filmfragment - bij thuiskomst - op U-tube wat mij weer deed denken aan de onvergetelijke momenten bij deze uit het hemd gegroeide zuid-Londense buurtclub.



Na alle plichtplegingen met tienduizenden tegelijkertijd op weg naar het metro-station. Na de gebruikelijke overstappen - via metro, bus en hotel-shuttle uiteindelijk ruim twee uur later in ons hotel op Heathrow. De laatste dag verslapen. De vermoeienissen van het vele reizen, het overstappen van metro op bus, de onvergetelijke indrukken maakten dat we pas laat in de ochtend plaatsnamen in de shuttle die ons naar de dichtstbijzijnde terminal vervoerde. Ook nu weer ruim 8 pond extra neergeteld om bij de metro te geraken. Na aankomst met de metro op Earl Court bleek onze pas overcharged. Door de vele noodgedwongen overstapjes van metro op de bus ( op de lijn van Heathrow naar Victoria station ) was er iets misgegaan met het in- en uitchecken. Voor nog eens tien pond ( extra ) mochten we verder reizen naar het centrum van Londen. Via Victoria station ( rode lijn op het platform ) terug via de - met onduidelijke vertraging rijdende Gatwick-express - naar het gelijknamige vliegveld. Via de noorderlijke terminal vrij spoedig bij de oranje gekleurde gate van Easy-jet. Een regenachtige dikbewolkte grijze massa doemde ruim voor Schiphol op. Dikke plensbuien verwelkomden ons op het platform bij de vertrekhal. Het had jarenlang niet zo geregend in onze hoofdstad.



Mijn zoon en ik hadden nauwelijks iets in de gaten. De regendruppels deerden ons niet. We merkten het amper. Nog steeds vol van alle indrukken en belevenissen konden we nu - vermoeid maar voldaan na een zoveelste bustocht - onze auto zoeken op het langparkeer-terrein P4. Als toetje nog een kwitantie betaald van een dikke 50 euro parkeergeld voor de auto, verdampte langzamerhand op het asfalt in de staag neergutsende regen op de terugreis naar huis. Al met al een zeer geslaagd en hectisch weekend. Geen moment rust gehad, onwijs veel nodeloze kilometers ( onder de grond en in talloze bussen ) overbrugd, mede door de verkeerde keuze van vliegveld en hotel. En toch .....hadden we het voor geen geld willen missen.